Albanofobija, odnosno mržnja prema Albancima, je veoma prisutna u Srbiji. Albanofobija se ispoljava u negativnim stereotipima, predrasudama i diskriminaciji prema pripadnicima albanskog naroda.

Albanofobija može poprimiti i oblik rasizma ukoliko je povezana sa verovanjem da su Albanci neka vrsta niže rase. Anti-albanska osećanja se ogledaju i u korišćenju naziva Šiptari, koji se usled negativne konotacije u srpskom jeziku smatra smatra uvredljivim.

Tokom istorije, mnogi srpski intelektualci su predlagali razne anti-albanske projekte, između ostalih: Jovan Cvijić, Vaso Čubrilović, Ivo Andrić, Ivan Vukotić, Stevan Moljević i drugi.

Počeci anti-albanske propagande u Srbiji datiraju sa kraja 19. veka i vezani su za pretenzije srpske države na teritorije Otomanskog carstva naseljene Albancima. Nakon srpsko-turskog rata i teritorijalnih proširenja Kneževine Srbije 1878. godine, dolazi do masovnih prisilnih iseljenja Albanaca iz novopripojenih krajeva (prvenstveno iz Topličkog okruga, nekada naseljenog Albancima) i spaljivanja albanskih sela i gradskih četvrti. Iako su se mnogi srpski uglednici tada protivili izgonu albanskog stanovništva, predsednik srpske vlade Milan Piroćanac je povodom toga izjavio: “ako bismo ih ostavili ovde, zadali bi nam nevolje”.

Dalji rast anti-albanskih osećanja povezan je sa spoljnopolitičkim pretenzijama Kneževina Srbija zacrtanim u Načertaniju, na oblasti Kosova, zapadne Makedonije i severne Albanije, koje su bile naseljene pretežno albanskim muslimanskim življem. Srpski autori prikazuju Albance kao nasilnike i uzurpatore, potencirajući njihove zločine nad Srbima tokom Otomanskog perioda. Oni albansko stanovništvo u Novopazarskom Sandžaku, Kosovu i Makedoniji predstavljaju kao pustonosnu reku koja se izlila iz svoga korita i koju će Srbija vratiti u granice tzv. “prave Arbanije”./Kosova za Sandzak/

[youtube EDzs_WtU53k]